زیره سبز

زیره ی سیاه گیاهی است دوساله مانند هویج (بعضی از ارقام آن یکساله است )،ساقه آن توخالی و برگهای آن سبز با بریدگی و تقسیمات دو مرتبه ای به طوری که به صورت نوار نخی مانند شود درمی آید.گلهای آن سفید رنگ به صورت چتر مرکب در انتهای ساقه های گل دهنده که بلندی آنها 90-50 سانتی متر می رسد طاهر می شود. ریشه آن دو کی شکل و میوه ان دراز باریک به طول 5 میلی متر که در دو طرف باریک می شود.
ارقام دو ساله زیره احتیاج به یک دوره رویش دوم برای رسیدن میوه دارد.بذری که در بهار کاشته می شود پس از 20-15 روز جوانه می زند و به رشد خود ادامه می دهد و در تابستان سال بعد رشد گیاه کامل شده و به دانه می نشیند.خاکهای رسی کمی سبک که قابل نفوذ و پرقوت و غنی از مواد آلی باشند،برای زیره مناسب است.
بذر زیره را در زراعتهای خطی روی خطوطی به فاصله 30 سانتی متر می کارند و به این ترتیب در حدود 15-10 کیلو گرم در هکتار بذر مصرف می شود.معمول است در زراعت دو ساله زیره ،برای اینکه حداکثر استفاده از زمین بشود گیاه زیره راب اب گیاه دیگری که در سال اول می رسد و برداشت می شود،نظیر خشخاش ،خردل،لوبیا،شبدر سفید یا گشنیز و امثالهم تواما می کارند.گیاه سال اول ،قبل از اینکه شاخه های گلدار زیره نمایان شود، برداشت می شود. گلهای زیره معمولا در اردیبهشت سال دوم ظاهر میشود و 5/2-2 ماه بعد و میوه ان که زیره است ،می رسد و همین که تقریبا تمام میوه ها به رنگ قهوه ای در آمد برداشت محصول باید با اختیاط آغاز شود.معمول است اگر قدری زودتر برداشت آغاز شود، بهتر است تا دیرتر آغاز گردد زیرا در صورت دیر شدن جترهای میوه خشک شده ودر موقع برداشت می ریزند که قسمتی از محصول هدر می رود و بهتر است برداشت محصول صبح زود وقتی که هنوز شبنمها روی بوته هستند ،انجام شود زیرا در این صورت خیلی کمتر دانه ها می ریزند. پس از برداشت ،شاخه های میوه دار را روی همک دسته کرده و20 الی 15 روز در محل کوبیدن می گذراند تا رسیدن میوه ها کامل شود و پس از ان کوبیده و بوجاری می نمایند .
 

زیره گیاهی است یکساله کوچک و علفی که ارتفاع آن 60 سانتیمتر است ریشه آن دراز و باریک برنگ سفید ، ساقه آن راست و برگهایش به شکل نوار باریک و نخی شکل و برنگ سبز می باشد . گلهای زیره سفید یا صورتی بصورت چتری در انتهای ساقه ظاهر می شود .  زیره برنگهای زرد تیره ، سبز و خاکستری وجود دارد . در گویش محلی طبس به آن کرابیه می گویند.

گیاه زیره از گیاهان قدیم است که از روزگاران کهن بشر آن را شناخته است و از اوایل قرون وسطی کشت ان در اروپا ابتدا در سیسیل و جنوب جزایر اسکاندیناوی آغاز شده است.در کتابهای طب سنتی گیاهی آلمان که در قران 12 میلادی منتشر شده اند در همه آنها از این گیاه با نام Kummich نام برده شده است.عرق زیره که یک عصاره گیاهی است و با افزایش متابولیسم بدن در لاغر شدن فرد، موثر است.قبل از غذا 10 قطره عصاره زیره را در 2 لیوان آب ولرم بریزید و بخورید(حتماً قبل از غذا).البته باید بگویم در اثر لاغر شدن، بطور طبیعی پوست بدن و عضلات شل می‌شود، زیرا لایه چربی‌ای که زیر پوست ذخیره شده بود، کاهش می‌یابد. برای جلوگیری از چروک شدن پوست صورت باید سبزی و میوه فراوان بخورید و برای از بین رفتن شلی عضلات، در اثر لاغر شدن باید به‌طور مرتب ورزش کنید تا عضلات شما سفت شوند.

زیره در دو نوع  سبز و سیاه موجود است، که اگرچه ویژگی‌های تغذیه‌ای نسبتا مشابهی دارند اما دارای تفاوت‌هایی هم می باشند.  دو نوع زیره با نام‌های زیره سیاه و زیره سبز می‌شناسیم که نوع سیاه آن با نام‌های زیره کرمانی و زیره کوهی و نوع سبز آن به نام کراویه معروف است.

عرق زیره با طبیعت طبیعت گرم جهت لاغری مورد استفاده می گردد ، در منابع علمی از دانه های زیره به عنوان ماده تحریک کننده اشتها یاد می‌شود، اما تاثیر عرق زیره بر کاهش وزن به طورعلمی ثابت نشده است.

زیره گیاهی است دوساله علفی ، به ارتفاع 60 سانتی متر با ساقه‌های تو خالی ، شیار دار که از قاعده، دارای انشعاباتی است .
برگ‌های این گیاه دارای بریدگی های زیادی است ؛ به طوری که به صورت نخ مانند در آمده و به رنگ سبز روشن می‌باشد. زیره به دو نوع سبز و سیاه تقسیم می‌شود.
قسمت مورد استفاده دارویی زیره سیاه، میوه آن است که در تیر ماه سال دوم با قطع کامل گیاه صورت می‌گیرد و میگذارند تا برسد. در واقع بذری که در بهار کاشته می‌شود پس از 15 تا 20 روز جوانه می‌زند و به رشد خود ادامه می‌دهد و در تابستان سال بعد رشد گیاه کامل می‌شود و به دانه مینشیند.
زیره ، دانه ای معطر و ضد نفخ است که در آشپزی و پزشکی کاربرد فراوانی دارد که در دو نوع زیره سبز و زیره سیاه می‌باشد.
گل‌ها زیره ، کوچک ، سفید یا صورتی و مجتمع به صورت چتر مرکب است . زیره سیاه اغلب به طور وحشی در نواحی مرتفع و مرطوب می‌روید زیرا در طول رویش به آب فراوان نیاز دارد.

پونه کوهی گیاهی معطر از خانواده نعناعیان است که با نام‌های آویشن کوهی و فودنج جبلی نیز شناخته می‌شود. پونه کوهی گیاهی است که بین ۳۰ تا ۹۰ سانتیمتر رشد می‌کند و برگ‌ها متقابل، از نظر اندازه متغیر و در پایین بسیار بزرگ‌تر است. اما هرچه به‌طرف رأس گیاه می‌رود کوچکتر شده و به شکل تخم مرغی یا بیضوی درمی‌آید. حاشیه برگ‌ها صاف یا کنگره‌ای است. گلها به ‌طول ۴ ـ ۷ میلی‌متر به‌رنگ صورتی یا سرخ به شکل‌خوشة افشان روی شاخه‌ها قرار دارد. زمان گل دادن بین تیر تا شهریور است. تمام ‌قسمت‌های گیاه بوی مطبوع معطری شبیه آویشن دارد.

دم‌نوش زنجبیل نوشیدنی گرمِ تند
زنجـبیل یا زنجفیل یک گیاه خوراکی، ادویه و گیاه دارویی است. زنجبیل از گیاه زرد رنگ دارای رگه‌های بنفش بدست می‌آید. اگرچه معمولاً از زنجبیل به عنوان ریشه آن گیاه نام برده می‌شود ولی در اصل قسمت مورد استفاده گیاه ساقه متورم شده زیرزمینی آن است که «ریزوم» نام دارد.

به درخت کوچکی است که پوست ساقه و تنه آن قهو های بوده ، برگهای آن پوشیده از کرک و صاف است . گلهای آن درشت ، برنگ سفید و یا صورتی و دارای پنج گلبرگ می باشد . میوه رسیده زردرنگ ، گرد و یا بشکل گلابی است و در سطح آن پوشیده از کرک بوده و دریا طعمی مطبوع ، شیرین و یا کمی ترش است .

دم آلبالو عبارت از دم میوه هائی است که باریک و کشیده و بصورت دو شاخه ، برنگ قهوه ای روشن دیده میشود . این قطعات متعلق به در خت آلبا لو با نام علمی:Cerasus vulgaris Mill. ازتیره گلسرخ است (Rosaceae) است . آلبالو درختی است زیبا که در اغلب نقاط ایران کشت می گردد . گلهای سفید و زببای آن قبل از باز شدن برگها روی درخت ظاهر میگردد و ظاهری بسیار زیبا در بهار ایجاد می نماید .
میوه های کاملا مدور و قرمز رنگ، برگهای دندانه دار و سا قه های قرمز رنگ که پوسته پوسته می گردد از مشخصات ابن درخت است .

Neted Saffron غده های کروی , پوشیده از شبکه ای فیبری به رنگ قهوه ای روشن بدون بو با طعم تند است که از غده های زیرزمینی گیاه جو قاسم با نام علمی:‍Crocus Haussknechtii Boiss.از تیره زنبق (Iridaceae ) بدست می آید که نوعی زعفران صحرایی بومی ایران است .9 تا 14 برگ کشیده و باریک آن درزمستان و بهار ظاهر میگردند . گلهای آن از سفید تا آبی پررنگ مشاهده می گردد و وجود خامه منقسم به سه شاخه قرمز و روشن علامت مشخصه است .